vrijdag, maart 14, 2003
Jerry Lampen wacht op oorlog. Vandaag vliegt de Rotterdamse fotograaf voor persbureau Reuters van Londen naar Koeweit. In zijn bagage zit fotoapparatuur, maar ook een grote en een kleine satelliettelefoon, twee gifgasbestendige pakken, een gasmasker, een kogelvrij vest en medicamenten die hem moeten beschermen bij een aanval met chemische wapens.
,,Ach'', zegt Jerry vanuit Londen waar zijn ex- en zijn 8-jarige dochter Sara wonen, ,,Feyenoord-Ajax is net zo gevaarlijk." Verslaggevers zitten veilig op de tribune en merken niks van oorlogsdreiging. De fotografen wel. Die zijn vogelvrij. In de Kuip schieten ze met onscherp, maar het is wel raak. Fotografen worden uitgescholden, bespuugd of krijgen bekers met zeik over zich heen. ,,Azzie ech pech heb,'' zegt Jerry die een aangenaam Rotterdams accent voert, ,,sjankert een zo'n paardenlul een vuurwerkstaaf in je nek en dan ben je er net zo slecht aan toe als een ongelukkige fotograaf in Irak.'' ,,Nee'', zegt Jerry op de vraag of hij bang is om dood te gaan. ,,Als je bang bent moet je niet gaan.''
Hij is wars van heldendom. Het is werk. Levensbedreigend was het tot op heden nooit, vindt hij. Al moet gezegd dat hij er het vorige decennium op de Balkan niet bij was. Wel bezocht Jerry vorig jaar Afghanistan en Pakistan. Hij maakte een (winnende) foto van een horde op hol geslagen pro-Talibanstrijders met stenen en stokken in handen. Daarna moest hij als een speer wegwezen, want die baarden hadden het op hem en zijn collega's voorzien. Het konvooi journalisten splitste zich snel op en Jerry ontsnapte. ,,Een paar weken later hadden drie van mijn collega's minder geluk'', zegt hij. ,,Die werden in een zelfde situatie afgeslacht.''
Jerry is niet ingekwartierd bij een legereenheid, wat als voordeel heeft dat hij niet elke dag kilometers hoeft te zeulen met een loodzware rugzak. Maar hoe komt hij straks Irak binnen? Het zuiden van dat land heeft een gedemilitariseerde zone. Daar kun je alleen per helikopter overheen. Via Iran binnenkomen lukt ook niet, want dat land is niet scheutig met het verstrekken van een visum. Via Syrië is wél een mogelijkheid. Jerry hoopt op een cameraploeg van Reuters, waarbij hij zich aansluit. Met een auto ergens de grens oversteken en dan maar kijken hoe ver je komt.
Wanneer hij terugkomt? Jerry weet het niet. Volgende maand misschien, maar het kan ook pas over een half jaar zijn. Zo, en nu gaat hij afscheid nemen van zijn dochter Sara, het eerste moeilijke, emotionele moment in naar alle waarschijnlijkheid een reeks van vele.
Bron: Hugo Borst/Algemeen Dagblad.
,,Ach'', zegt Jerry vanuit Londen waar zijn ex- en zijn 8-jarige dochter Sara wonen, ,,Feyenoord-Ajax is net zo gevaarlijk." Verslaggevers zitten veilig op de tribune en merken niks van oorlogsdreiging. De fotografen wel. Die zijn vogelvrij. In de Kuip schieten ze met onscherp, maar het is wel raak. Fotografen worden uitgescholden, bespuugd of krijgen bekers met zeik over zich heen. ,,Azzie ech pech heb,'' zegt Jerry die een aangenaam Rotterdams accent voert, ,,sjankert een zo'n paardenlul een vuurwerkstaaf in je nek en dan ben je er net zo slecht aan toe als een ongelukkige fotograaf in Irak.'' ,,Nee'', zegt Jerry op de vraag of hij bang is om dood te gaan. ,,Als je bang bent moet je niet gaan.''
Hij is wars van heldendom. Het is werk. Levensbedreigend was het tot op heden nooit, vindt hij. Al moet gezegd dat hij er het vorige decennium op de Balkan niet bij was. Wel bezocht Jerry vorig jaar Afghanistan en Pakistan. Hij maakte een (winnende) foto van een horde op hol geslagen pro-Talibanstrijders met stenen en stokken in handen. Daarna moest hij als een speer wegwezen, want die baarden hadden het op hem en zijn collega's voorzien. Het konvooi journalisten splitste zich snel op en Jerry ontsnapte. ,,Een paar weken later hadden drie van mijn collega's minder geluk'', zegt hij. ,,Die werden in een zelfde situatie afgeslacht.''
Jerry is niet ingekwartierd bij een legereenheid, wat als voordeel heeft dat hij niet elke dag kilometers hoeft te zeulen met een loodzware rugzak. Maar hoe komt hij straks Irak binnen? Het zuiden van dat land heeft een gedemilitariseerde zone. Daar kun je alleen per helikopter overheen. Via Iran binnenkomen lukt ook niet, want dat land is niet scheutig met het verstrekken van een visum. Via Syrië is wél een mogelijkheid. Jerry hoopt op een cameraploeg van Reuters, waarbij hij zich aansluit. Met een auto ergens de grens oversteken en dan maar kijken hoe ver je komt.
Wanneer hij terugkomt? Jerry weet het niet. Volgende maand misschien, maar het kan ook pas over een half jaar zijn. Zo, en nu gaat hij afscheid nemen van zijn dochter Sara, het eerste moeilijke, emotionele moment in naar alle waarschijnlijkheid een reeks van vele.
Bron: Hugo Borst/Algemeen Dagblad.
# posted by Jan-Edward : 21:26
|
|